Over bloopers en badkamereigenaardigheden
Welk een heerlijk comfort bieden de Thaise accommodaties nu we de laatste etappes naar Bangkok afleggen. Ze zijn schoon, het sanitair doet het, er is een doortrek wc en wc papier. Met blote voeten uit bed stappen levert hier geen risico op in ongedierte te trappen. Nu weer ‘terug’ in Thailand weten we deze luxe, waar je thuis in Nederland niet eens bij stilstaat, zo normaal is het, zeer te waarderen. Een aantal van de bloopers die we hier delen, ontstonden door wat we gewend zijn in onze westerse wereld.
We hebben de vaste gewoonte bij binnenkomst op de kamer eerst onze handen met zeep te wassen. Kraan van de wastafel open… ai, meteen natte sokken en schoenen, want het afvoerwater klettert vanaf een meter hoog gewoon op de grond, haha. Badkamers zijn in Laos en Cambodja maar bijzaak. Bijna altijd vies (even voor we erin kwamen met de douchekop in de rondte gespoten, alles zeiknat), altijd lekkage bij een van de slangen of leidingen en soms geen enkel afvoerputje in de hele badkamer. Dan moet het water in de loop der uren door de voegen van de tegels wegzakken.
IJs stond er op de menukaart in Laos, voor 5.000 kip, even duur als een kop koffie toe, dus verwacht je dessertijs. “Twee ijs, graag.” Wat kwam er? Twee koude glazen met elk 3 ijsklonten, haha! Terwijl we het bier al op hadden!
Rob had weer zin in een curry. Dat bestelden we naast groenten en loempia`s. Wat kwam er? Ja, groenten en loempia’s, maar geen curry. Nee zeggen, sorry zeggen, bekennen dat ze het niet hebben, past niet in de cultuur…
Een andere keer bestelden we ook rijst erbij. Diane was even van tafel, toen alles kwam, behalve de rijst, volgens Rob. Die zal wel niet meer komen… Maar Rob had het mandje rijst (zie foto) dat op tafel stond, aangezien voor een anti-mug ding. Haha, daar kwamen we pas achter, toen de rest al bijna op was.
In Savannahket, die stad van de visum soesa, aten we 2 avonden achter elkaar in hetzelfde restaurant. De serveerster wees op de kaart aan wat we de vorige avond hadden besteld. “Wat goed van je, ja, dat was lekker.” We bestelden dit keer wat anders, maar kregen… dat plus de gerechten van de avond ervoor. Haha, er viel niets aan te doen. De serveerster had uit ons enthousiasme echt begrepen dat we dat weer wilden. Het was wel een beetje veel bij elkaar…
Tja en dan die keer, waar Rob niet aan herinnerd wil worden, toen hij hielp onze fietsen van de boot te halen en hij in een spagaat kwam tussen wal en wegdrijvend schip. Hij hield het niet droog, zijn stuurtas schepte ook water en alle bankbiljetten, Laotiaanse kippen, werden nat. Die droogden we in de airco lucht van de hotelkamer, totdat de kippen begonnen rond te vliegen, haha!
En Diane wil liever niet herinnerd worden aan die ochtend dat het grootste deel van de betaalde borg voor de hotelkamer werd ingehouden, omdat we zoveel kokend water hadden genomen voor thee en koffie. We hadden begrepen dat het inclusief was, net als overal elders. Maar het was “No free”. Ze hadden dit niet verteld, brachten wij in, we hadden zelfs deels eigen theezakjes gebruikt, hielden we hen voor. De 2-pers. kamer kostte per nacht 450 Baht en we werden aangeslagen voor 120 Baht koffie/thee. Onevenredig toch? Als assertief kind van de poldercultuur zoek je een compromis. “Sam sam?” Maar niets hielp. Ze staan met z`n drieën te lachen, negeren je vervolgens.
Ja, het vereist nog oefening om in het ‘Land van de Glimlach’ in dit soort situaties ook een glimlach op te brengen en je schouders er maar over op te halen dat iets soms in je nadeel uitpakt. Elke dag reizen de bamboe vogeltjes die we weken geleden gevlochten hebben in de botanische tuin, nog met ons mee, als herinnering, symbool voor de veerkracht die we moeten betrachten.
We zijn nu bezig met de laatste etappes naar Bangkok. Vandaag fietsten we door het desolate grensgebied met Cambodja (verboden voor auto`s) en passeerden wel 10 controleposten! Eenmaal weer in bewoond gebied zagen we weer de Thaise, verzorgde woonhuizen, genoten we de heerlijke versmarkten (warme soep in zak) en gaven we de fietsen een 3.000 km (!) onderhoudsbeurt.
Al weken lang eten we verse oliebollen met zeer diverse vullingen (peen, banaan, bonenspijs of ui en taugé=loempia-oliebol; ideetje voor oudjaar?). Nu nadert ook Kerstmis hier; voor ons zal het pas echt Kerst zijn, als we onze Lisa op 1e Kerstdag als overzees kerstengeltje omarmen.
We hebben de vaste gewoonte bij binnenkomst op de kamer eerst onze handen met zeep te wassen. Kraan van de wastafel open… ai, meteen natte sokken en schoenen, want het afvoerwater klettert vanaf een meter hoog gewoon op de grond, haha. Badkamers zijn in Laos en Cambodja maar bijzaak. Bijna altijd vies (even voor we erin kwamen met de douchekop in de rondte gespoten, alles zeiknat), altijd lekkage bij een van de slangen of leidingen en soms geen enkel afvoerputje in de hele badkamer. Dan moet het water in de loop der uren door de voegen van de tegels wegzakken.
IJs stond er op de menukaart in Laos, voor 5.000 kip, even duur als een kop koffie toe, dus verwacht je dessertijs. “Twee ijs, graag.” Wat kwam er? Twee koude glazen met elk 3 ijsklonten, haha! Terwijl we het bier al op hadden!
Rob had weer zin in een curry. Dat bestelden we naast groenten en loempia`s. Wat kwam er? Ja, groenten en loempia’s, maar geen curry. Nee zeggen, sorry zeggen, bekennen dat ze het niet hebben, past niet in de cultuur…
Een andere keer bestelden we ook rijst erbij. Diane was even van tafel, toen alles kwam, behalve de rijst, volgens Rob. Die zal wel niet meer komen… Maar Rob had het mandje rijst (zie foto) dat op tafel stond, aangezien voor een anti-mug ding. Haha, daar kwamen we pas achter, toen de rest al bijna op was.
In Savannahket, die stad van de visum soesa, aten we 2 avonden achter elkaar in hetzelfde restaurant. De serveerster wees op de kaart aan wat we de vorige avond hadden besteld. “Wat goed van je, ja, dat was lekker.” We bestelden dit keer wat anders, maar kregen… dat plus de gerechten van de avond ervoor. Haha, er viel niets aan te doen. De serveerster had uit ons enthousiasme echt begrepen dat we dat weer wilden. Het was wel een beetje veel bij elkaar…
Tja en dan die keer, waar Rob niet aan herinnerd wil worden, toen hij hielp onze fietsen van de boot te halen en hij in een spagaat kwam tussen wal en wegdrijvend schip. Hij hield het niet droog, zijn stuurtas schepte ook water en alle bankbiljetten, Laotiaanse kippen, werden nat. Die droogden we in de airco lucht van de hotelkamer, totdat de kippen begonnen rond te vliegen, haha!
En Diane wil liever niet herinnerd worden aan die ochtend dat het grootste deel van de betaalde borg voor de hotelkamer werd ingehouden, omdat we zoveel kokend water hadden genomen voor thee en koffie. We hadden begrepen dat het inclusief was, net als overal elders. Maar het was “No free”. Ze hadden dit niet verteld, brachten wij in, we hadden zelfs deels eigen theezakjes gebruikt, hielden we hen voor. De 2-pers. kamer kostte per nacht 450 Baht en we werden aangeslagen voor 120 Baht koffie/thee. Onevenredig toch? Als assertief kind van de poldercultuur zoek je een compromis. “Sam sam?” Maar niets hielp. Ze staan met z`n drieën te lachen, negeren je vervolgens.
Ja, het vereist nog oefening om in het ‘Land van de Glimlach’ in dit soort situaties ook een glimlach op te brengen en je schouders er maar over op te halen dat iets soms in je nadeel uitpakt. Elke dag reizen de bamboe vogeltjes die we weken geleden gevlochten hebben in de botanische tuin, nog met ons mee, als herinnering, symbool voor de veerkracht die we moeten betrachten.
We zijn nu bezig met de laatste etappes naar Bangkok. Vandaag fietsten we door het desolate grensgebied met Cambodja (verboden voor auto`s) en passeerden wel 10 controleposten! Eenmaal weer in bewoond gebied zagen we weer de Thaise, verzorgde woonhuizen, genoten we de heerlijke versmarkten (warme soep in zak) en gaven we de fietsen een 3.000 km (!) onderhoudsbeurt.
Al weken lang eten we verse oliebollen met zeer diverse vullingen (peen, banaan, bonenspijs of ui en taugé=loempia-oliebol; ideetje voor oudjaar?). Nu nadert ook Kerstmis hier; voor ons zal het pas echt Kerst zijn, als we onze Lisa op 1e Kerstdag als overzees kerstengeltje omarmen.
Reacties
Een reactie posten