Cultuur ademen in de twee hoofdsteden
Op de valreep van het verschijnen van dit blog werden we geconfronteerd met zware pech aan Diane`s fiets. En dat terwijl we al zoveel meemaakten deze week. Dit zou toch niet het einde betekenen van ons fietsavontuur? Het werd spannend, zoals je kunt lezen na onze culturele ervaringen.
In Laos heb je geen plant simpelweg omdat hij mooi is of makkelijk in onderhoud. Op je erf heb je planten nodig voor het herstel van je visnet, voor dakreparatie, voor het kleuren en op smaak brengen van je voedsel en planten met medicinale kwaliteiten. De sanseveria – ook in Nederland een bekende kamerplant – hebben we onderweg vaak gezien. Met zijn gevlekte bladeren lijkt hij op een slang en daarmee schrikt hij boze geesten af. Dit alles en nog veel meer leerden we in de enige botanische tuin van Laos, pas dit jaar geopend en NB gesticht door een Nederlander! Daar hadden we ook een privé rondleiding door de orchideeën kweektuin (Laos heeft 480 soorten!) en deden een beginners workshop bamboevlechten, niet makkelijk!
Tot woensdag bleven we in Luang Prabang, hoofdstad van het koninkrijk dat Laos was tot in 1975 de koninklijke familie door de communisten naar een heropvoedingskamp werd gestuurd. We bewonderden het interieur van het koninklijk paleis met schitterende, Japanse glaskunst op de muren en de talrijke geschenken van andere staatshoofden. Vooral de Amerikanen waren gul midden vorige eeuw, getuige de sleeën van Amerikaanse auto`s in de koninklijke garage. We bezochten een traditionele dansvoorstelling met kleurrijke maskers en kostuums en luisterden naar oude sagen omlijst door klanken van een bamboe mondharmonica. Maar het hoogtepunt was toch wel het aalmoes ritueel. Om 6 uur ’s morgens trekt een oranje sliert van honderden monniken door de straten om een aalmoes. Bewoners -wij deden ook mee – zitten op krukjes klaar en stoppen handjes rijst en zakjes chips in hun buidels. Daarna lossen de oranje slierten weer op in hun tempels. In Luang Prabang hebben wij ook op 7 november onze `kerstpost` voor jullie op de brievenbus gedaan. Benieuwd wanneer die in Nederland aankomt!
De 4 bergetappes legden we af per bus, een VIP bus met gebroken ruit, zonder airco. Totaal 8,5 uur deden we over 230 km, incl. een keer een band repareren en 2x stoppen om de assen en banden te koelen met stromend water tijdens het zware stijgen. Wat een rit! Vervolgens fietsend onderweg naar een prachtig resort aan een schitterend stuwmeer, moesten we zelf 7 km diep door het stof op een vreselijke dirt road. Gisteren arriveerden we daardoor als landlopers in de huidige hoofdstad Vientiane. Om nou zo besmeurd onder de Laotiaanse Arc de Triomphe door te moeten komen… Terwijl de wasvrouw haar best deed op onze fietskleding (het ruikt weer lekker, maar dat is het dan ook...) wilden wij het nationaal museum bezoeken. Maar toen… was het over met Diane’s fiets: geen overbrenging meer, slechts trappen in het luchtledige! De jonge jongens van de door onze reisorganisatie AWOL aanbevolen fietsenmaker keken zeer bedenkelijk. Alleen een ander achterwiel zou de fiets kunnen redden. Ze hebben het gefikst, zo lijkt het! En meteen een kapotte trapper vervangen en de half weggesmolten, kleverige handgrepen vernieuwd. Thuis hadden de fietsen voor honderden euro’s een grote beurt gehad. Wat heeft het materiaal hier te lijden onder het zware klimwerk en het stof! Gelukkig trof ons deze pech hier in de hoofdstad; ja, de Christoffels die met ons meereizen, hebben ons weer goed beschermd!
We fietsten alsnog naar het nationaal museum en zijn onder de indruk van de decennialange strijd die de Laotianen vorige eeuw voerden, eerst tegen de Franse overheersing en vervolgens tegen de Amerikanen in de Vietnamoorlog. Laos blijkt het meest gebombardeerde land ter wereld! Die ellendige historie lijkt in Vientiane vergeten, want de inwoners laven zich – en wij met hen, nu de darmproblemen ook achter de rug lijken - aan Frans westers voedsel als yoghurt, stokbrood met kaas en pizza. Morgen vertrekken we weer voor een aantal etappes in Thailand.
In Laos heb je geen plant simpelweg omdat hij mooi is of makkelijk in onderhoud. Op je erf heb je planten nodig voor het herstel van je visnet, voor dakreparatie, voor het kleuren en op smaak brengen van je voedsel en planten met medicinale kwaliteiten. De sanseveria – ook in Nederland een bekende kamerplant – hebben we onderweg vaak gezien. Met zijn gevlekte bladeren lijkt hij op een slang en daarmee schrikt hij boze geesten af. Dit alles en nog veel meer leerden we in de enige botanische tuin van Laos, pas dit jaar geopend en NB gesticht door een Nederlander! Daar hadden we ook een privé rondleiding door de orchideeën kweektuin (Laos heeft 480 soorten!) en deden een beginners workshop bamboevlechten, niet makkelijk!
Tot woensdag bleven we in Luang Prabang, hoofdstad van het koninkrijk dat Laos was tot in 1975 de koninklijke familie door de communisten naar een heropvoedingskamp werd gestuurd. We bewonderden het interieur van het koninklijk paleis met schitterende, Japanse glaskunst op de muren en de talrijke geschenken van andere staatshoofden. Vooral de Amerikanen waren gul midden vorige eeuw, getuige de sleeën van Amerikaanse auto`s in de koninklijke garage. We bezochten een traditionele dansvoorstelling met kleurrijke maskers en kostuums en luisterden naar oude sagen omlijst door klanken van een bamboe mondharmonica. Maar het hoogtepunt was toch wel het aalmoes ritueel. Om 6 uur ’s morgens trekt een oranje sliert van honderden monniken door de straten om een aalmoes. Bewoners -wij deden ook mee – zitten op krukjes klaar en stoppen handjes rijst en zakjes chips in hun buidels. Daarna lossen de oranje slierten weer op in hun tempels. In Luang Prabang hebben wij ook op 7 november onze `kerstpost` voor jullie op de brievenbus gedaan. Benieuwd wanneer die in Nederland aankomt!
De 4 bergetappes legden we af per bus, een VIP bus met gebroken ruit, zonder airco. Totaal 8,5 uur deden we over 230 km, incl. een keer een band repareren en 2x stoppen om de assen en banden te koelen met stromend water tijdens het zware stijgen. Wat een rit! Vervolgens fietsend onderweg naar een prachtig resort aan een schitterend stuwmeer, moesten we zelf 7 km diep door het stof op een vreselijke dirt road. Gisteren arriveerden we daardoor als landlopers in de huidige hoofdstad Vientiane. Om nou zo besmeurd onder de Laotiaanse Arc de Triomphe door te moeten komen… Terwijl de wasvrouw haar best deed op onze fietskleding (het ruikt weer lekker, maar dat is het dan ook...) wilden wij het nationaal museum bezoeken. Maar toen… was het over met Diane’s fiets: geen overbrenging meer, slechts trappen in het luchtledige! De jonge jongens van de door onze reisorganisatie AWOL aanbevolen fietsenmaker keken zeer bedenkelijk. Alleen een ander achterwiel zou de fiets kunnen redden. Ze hebben het gefikst, zo lijkt het! En meteen een kapotte trapper vervangen en de half weggesmolten, kleverige handgrepen vernieuwd. Thuis hadden de fietsen voor honderden euro’s een grote beurt gehad. Wat heeft het materiaal hier te lijden onder het zware klimwerk en het stof! Gelukkig trof ons deze pech hier in de hoofdstad; ja, de Christoffels die met ons meereizen, hebben ons weer goed beschermd!
We fietsten alsnog naar het nationaal museum en zijn onder de indruk van de decennialange strijd die de Laotianen vorige eeuw voerden, eerst tegen de Franse overheersing en vervolgens tegen de Amerikanen in de Vietnamoorlog. Laos blijkt het meest gebombardeerde land ter wereld! Die ellendige historie lijkt in Vientiane vergeten, want de inwoners laven zich – en wij met hen, nu de darmproblemen ook achter de rug lijken - aan Frans westers voedsel als yoghurt, stokbrood met kaas en pizza. Morgen vertrekken we weer voor een aantal etappes in Thailand.
Hallo Rob en Diane,Dank voor jullie kaart.Met veel plezier en bewondering jullie reisverslagen gelezen.En foto's bekeken. Wij wensen jullie heel veel plezier.Groet van Ben & Anja
BeantwoordenVerwijderenEcht leuk om van zo'n grote afstand mee te genieten van jullie reis ! Liefs van Carla
BeantwoordenVerwijderen